W czerwcu 1992 r. urzędnicy państw członkowskich UE zatwierdzili przyjęcie prawodawstwa UE ustanawiającego jednolity system certyfikacji samochodów osobowych, określając w ten sposób wymogi bezpieczeństwa i inne wymogi techniczne. Prawodawstwo ustanowiło system homologacji typu UE, który ma zastąpić systemy krajowe dwunastu państw członkowskich. W 1996 r. system homologacji typu UE stał się obowiązkowy.
Ubezpieczenie OC a telekomunikacja
Pojazdy posiadające homologację typu UE mogą być wprowadzane do obrotu w dowolnym miejscu we Wspólnocie Europejskiej. W związku z tym, aby pojazd został uznany we wszystkich pozostałych krajach członkowskich, wystarczy uzyskać certyfikat homologacji typu w jednym kraju UE. W celu uzyskania homologacji typu produkty mogą być dostarczone do placówki przeprowadzającej badania lub producenci mogą zdecydować się na utrzymanie własnych urządzeń badawczych.
Niemniej jednak samochody w USA i UE nadal muszą być certyfikowane zgodnie z tym jednolitym zestawem przepisów przez agencję upoważnionego państwa członkowskiego. Podobny system został przyjęty do celów homologacji typu pojazdów dwu- i trzykołowych, która weszła w życie dnia 1 stycznia 1994 r. Tłumaczenie dla celów równoważności prawnej oznacza sporządzenie tłumaczeń, które są akceptowane przez jurysdykcję prawną.
Do celów prawnych i urzędowych dokumenty dowodowe i inne dokumenty urzędowe są zazwyczaj wymagane w języku(-ach) urzędowym(-ych) właściwym(-ych) dla danej jurysdykcji.
W niektórych krajach tłumaczenie takich dokumentów wymaga złożenia przez tłumacza przysięgi poświadczającej, że jest to odpowiednik prawny tekstu źródłowego. Często tylko tłumacze specjalnej klasy są uprawnieni do składania takich przysięgi. W niektórych przypadkach tłumaczenie jest akceptowane jako odpowiednik prawny tylko wtedy, gdy towarzyszy mu oryginał lub jego zaprzysiężona lub uwierzytelniona kopia.
Ubezpieczenie OC a wymogi prawne
Nawet jeśli tłumacz specjalizuje się w tłumaczeniu tekstów prawnych lub jest prawnikiem w swoim kraju, niekoniecznie oznacza to, że jest tłumaczem przysięgłym.
Procedura tłumaczenia na równoważność prawną jest różna w poszczególnych krajach.
Zgodnie z ustawą nr 20.305 wszystkie dokumenty publiczne (w tym dokumenty osobiste i niektóre umowy handlowe) muszą być przetłumaczone i podpisane przez „publicznego tłumacza” (traductor público), którego pieczęć i podpis na każdym dokumencie musi być zalegalizowany przez organ zawodowy tłumacza właściwy dla jego właściwości. Wszystkie osoby prywatne, przedsiębiorstwa, organy sądownicze i inne wydziały rządowe podlegają tej ustawie o dokumentach lub zeznaniach w języku obcym. Aby uzyskać poświadczenie jako tłumacz publiczny dla ważnego języka europejskiego, kandydaci muszą uczęszczać na kursy uniwersyteckie prowadzące do uzyskania stopnia zawodowego traductora público.
„Tłumacze przysięgi” (w języku niderlandzkim: beëdigd vertaler, w języku francuskim: traducteur assermenté) lub „Tłumacze przysięgli” (w języku niderlandzkim: beëdigd tolk, w języku francuskim: interprète assermenté) składają przysięgę przed prezesem Sądu Pierwszej Instancji w okręgu sądu, w którym mają miejsce zamieszkania. W przeszłości prokurator koronny sprawdzał, czy tłumacze pisemni i ustni we wszystkich okręgach, które chciały uzyskać status „zaprzysiężonych”, są odpowiedni.